Is het nu mislukt?
Op één been kun je niet lopen, riep ik vorige week, maar toen het zover was en ik me naar de bierbrouwerij begaf, bleek ik op twee belgische bieren niet zo goed te lopen. Ze smaakten me goed, die blonde rakkers, maar als de drank is in de man, is de wijsheid in de kan. In mijn geval was vooral het hek van de dam. De dag na het bezoek aan de brouwerij kwam een vriendin met haar kinderen langs. Ze dronk samen met manlief een wijntje. Ik dacht, ‘ach, ik kan best een wijntje meedrinken’. Nadat we onze logés uitgezwaaid hadden, dronk ik weer gezellig mee met manlief. We waren tien dagen in de Ardennen, waarvan ik op het merendeel wat gedronken heb. Daar heb ik gemengde gevoelens bij. Het was een interessant experiment, waarbij veel van wat ik al wist bevestigd werd. Ik ben niet van het matigen, dat bleek maar weer. De smoesjes die ik mezelf vertelde, deden me inzien dat ruim drie maanden geen alcohol nuttigen, geenszins voldoende is om af te kicken.
Het is toch stuk
Het ‘als het dan toch stuk is’ gevoel dreef boven. Uiteindelijk heb ik me ook nog vergaloppeerd aan een, toch niet zo lekkere, stroopwafel en een, heel erg lekker, glacéetje. Alleen de koffie liet ik staan, omdat het vieze koffie was. Bij thuiskomst in Nederland op zondagavond heb ik dat direct rechtgezet door achter elkaar drie koppen koffie te drinken. Dat was niet slim. Wel heel lekker trouwens. Ik heb die nacht hooguit één uur geslapen. Verder staarde ik in de duisternis en schreef o.a. deze column.
Ik snak naar een borrel
Ik vind de roes die alcohol geeft niet fijn. Of toch wel, maar ik wil relaxed zijn omdat ik relaxed ben en niet omdat ik alcohol nuttig. Ik wil een leuke tijd hebben, zonder daar alcohol bij nodig te hebben. Ik wil echt gelukkig zijn, geen chemisch geluksgevoel oproepen met behulp van een substantie. Ik ga de uitdaging aan om me te onttrekken aan de valkuil van het gezellige imago van alcoholische versnaperingen en snoep en koek. Net als met het roken jaren geleden, gaat het me nu ook weer lukken. Het kost gewoon wat tijd om eraan te wennen. Vooral nu, na mijn slapeloze nacht. Ik snak echt naar een borrel, maar in plaats daarvan ga ik vroeg naar bed.
Weltrusten! Marina
Oproep!
De reden van mijn verblijf in de Ardennen was een schrijfretraite om aan mijn derde boek te schrijven. Dit derde boek in de “Gefeliciteerd met” serie gaat over de mores van ontslagen worden. Je raadt de titel al: “Gefeliciteerd met je ontslag”.
Ben of ken jij iemand die in de afgelopen vijf jaar z’n baan kwijtraakte, daar veel moeite mee had, maar vervolgens op verrassende wijze z’n draai weer vond? Of ben je al langer werkeloos en heb je geleerd om daar geen moeite mee te hebben? Ik ben benieuwd naar het proces dat je doormaakte om zover te komen.
Mail me via marina@marinaschriek.nl en geef een korte introductie van jezelf. Beschrijf in welke situatie je belandde en hoe je die veranderde zodat je het weer naar je zin kreeg. Vergeet je mail en telefoonnummer niet te vermelden.
Een aantal ervaringsverhalen krijgt in het boek een plaats om zo lezers te inspireren en een hart onder de riem te steken. Dus ken je zo iemand? Ben je zo iemand? Ik zie je verhaal graag tegemoet.
Alvast bedankt voor je hulp!
Marina
4 reacties
Naar het reactie formulier ↓
Maria Brukx
29 april 2014 om 13:17 (UTC 1) Koppeling naar deze reactie
Ik kon mijn glimlach niet onderdrukken, toen ik las van die drie koppen koffie achter elkaar.
Dus je was wel erg gefrustreerd na een paar maanden afkicken van de suiker.
Alhoewel ik vind dat je best af en toe een lekker biertje moet nemen. Ook al heb je suiker afgezworen.
Je Paradijsje hier op aarde, dat mag, en laat dat dan je biertje zijn?
Als je werk je hobby is, ( zo zou het moeten zijn) En Anders: Gefeliciteerd met je ontslag!
Lijkt me een goed boek te worden Marina.
Veel SuCCes met het schrijven ervan!
Marina Schriek
30 april 2014 om 07:33 (UTC 1) Koppeling naar deze reactie
Hoi Maria,
Gniffel maar mee hoor. Ik neem het je niet kwalijk. Van jouw reactie ga ik weer glimlachen. Heel fijn al die steun en lieve reacties! Ik zou het zelf geen frustratie noemen. Het is meer de gewoonte van ‘feestelijk’ eten en drinken op je vakantieadres en me tekort gedaan voelen om daar niet aan mee te doen. Mmmm, ja dat kwalificeert inderdaad wel als een frustratie, hahaha. Je hebt helemaal gelijk.
Jammer genoeg was het helemaal niet zo feestelijk als ik verwacht had. Mijn lijf reageert zo sterk op al dat spul en daar voel ik me dan weer niet goed bij. Dat was in de eerste plaats ook waarom ik ermee wilde stoppen.
Nu thuis is het weer back to business en dat lukt gelukkig goed.
Groetjes, Marina
Andy
30 april 2014 om 08:27 (UTC 1) Koppeling naar deze reactie
Goh wat lijk je zusje toch op je. Niet alleen op bijgevoegde foto maar ook betreffende wilskracht en valkuilen ‘laat dan ook maar’ gedrag en dat vervolgens toch weer niet van jezelf accepteren want, JIJ bent de baas 🙂 Knap hoor en herkenbaar en vergelijkbaar met stoppen met roken inderdaad.
En zelf ontslag nemen om een andere ‘weg’ te bewandelen?
Groetjes en respect,
Andy
Marina Schriek
1 mei 2014 om 12:03 (UTC 1) Koppeling naar deze reactie
Hé Andy,
Wat een leuke reactie. Mijn zus is een mooi mens, ik lijk graag op haar! Er zit natuurlijk wel een kop op. En ja: ‘it runs in the family’. 😉 Af en toe lastig, maar ondertussen zijn we er trots op.
XXX Marina