Oudejaarsavond was supergezellig en traditiegetrouw omlijst met net iets te veel schuimwijn en lekkere hapjes. Maar ja, de laatste avond! Dus hield ik me niet in.
Nieuwjaarsdag vroeg om een extra lange wandeling. We zaten lekker in de Ardennen, het was droog en dat kleine hoekige randje van net iets teveel alcohol, loop je er in die heuvelachtige omgeving vanzelf af. Ik had zelf niet eens in de gaten dat ik tussen (laat) ontbijt en vertrek voor de wandeling riep: ‘jongens, eerst nog een kop koffie’. Pas na de wandeling, toen ik vrijwillig verstek liet gaan bij het welverdiende biertje na een uitputtende wandeling, viel het me pas op. ‘Oeps, vergeten!’
Onvoorbereid
Impulsief mag je me best noemen. Het idee voor mijn jaar zonder suiker kwam onverwacht. Ik omarmde het enthousiast en besloot er voor te gaan. Ik herkende de tendens, dit past precies bij mijn voornemen om afscheid te nemen van mijn overtollige kilo’s. Maar verdere voorbereiding was er niet aan te pas gekomen. Nu achteraf merk ik dat dat niet zo handig is. Aan de andere kant, heb ik er alle vertrouwen in dat het helemaal goed komt.
Stemmetjes
In de afgelopen dagen werd ik opeens opmerkzaam op de stemmetjes in mij die voor mijn verslaving spreken. Dag 1 rond borreltijd: ‘Niemand zal er wat van zeggen als je die halve fles rosé vandaag nog opdrinkt’. ‘Je kunt niet alles tegelijk veranderen’, om te vergoelijken dat ik het afkicken van koffie tot maandag uitgesteld heb. Ik sta superfit en vrolijk op, maar ben ‘s avonds wat korzelig, wanneer ik van de zoveelste pot thee geniet en alleen maar op en af naar het toilet ga, terwijl manlief ondertussen grijnzend van zijn glaasje wijn geniet.
Zolang ik me goed voel zijn de stemmetjes er niet, maar wanneer het moraal wat daalt, komen lange dialogen op gang. Die gaan over hoeveel zin ik heb in een stroopwafel, een toetje, nog een kop koffie of iets anders. Dan komt het erop aan mezelf te overtuigen dat ik het – tot maandag – echt bij water, koffie en kruidenthee houd.
Geen toeval
Gelukkig is hulp altijd voorhanden. Bij een lokaal wifi-punt ontdek ik een nederlandstalig tijdschrift. Hierin wordt een boek getipt met de titel ‘Zonder Suiker’. Kijk, da’s mooi. Ik zal het nodig hebben, want zonder suiker leven blijkt verre van eenvoudig. Meer daarover in mijn volgende verslag.
Marina Schriek
Lees ook de column van voorgaande week of begin bij het begin.
4 reacties
Naar het reactie formulier ↓
Josje
10 februari 2014 om 09:52 (UTC 1) Koppeling naar deze reactie
Hallo Marina,
Wat leuk om jouw verhalen te lezen, ik ben vlak voor oud en nieuw begonnen met een maand zonder suiker, en inmiddels heb ik er ook een tweede maand aan vast geplakt. Ik bekijk het per maand hoe lang en op welke manier ik verder ga, maar veel is herkenbaar. Mijn avonturen zijn te lezen op: josjefens.nl
Marina Schriek
10 februari 2014 om 11:31 (UTC 1) Koppeling naar deze reactie
Hoi Josje,
Natuurlijk heb ik meteen ook even bij jou gekeken. Jij vertelt over je ‘cravings’. Daar heb ik weinig last van. Waarschijnlijk omdat ik een paar maanden geleden gestopt ben met brood en pasta. Mike Donkers (www.mikedonkers.com) legde me uit dat voeding gebaseerd op granen ervoor zorgt dat je lichaam op een bepaalde manier reageert waardoor je steeds nieuwe trek krijgt. Dat herkende ik meteen. Ik begreep steeds al niet dat ik na een avondmaaltijd rond 6 uur, soms om 8 uur ’s avonds alweer behoefte had aan iets te eten. Nu ik brood & pasta geschrapt heb, heb ik daar veel minder last van.
Goed joh, dat je er nog een maand aan vast plakt. Ik vraag mezelf nu ook al af hoe dat voor mij zal gaan in 2015. Misschien plak ik er dan ook nog een jaar aan vast. Wat jij schrijft over het weekend dat je weer wel suiker gebruikte, vertelt boekdelen.
Mag ik je een tip geven? Ik beschouw ‘mijn jaar zonder suiker’ als een cadeau aan mezelf. Als mijn man dan lekker een wijntje drinkt en ik heel even denk “dat zou ik ook wel willen”, komt al snel de gedachte dat ik dan mijn eigen cadeau afpak. Want ik ben zoveel frisser en energieker wanneer ik ’s ochtends opsta. Laat naar bed gaan voelt echt heel anders nu. Normaal ging dat dan vaak gepaard met consumptie van suiker, koffie en alcohol en dan voelde ik me als een dweil ’s ochtends. Nu merk ik wel dat ik een kort nachtje had, maar ben verder net zo fris. Dat is zoveel winst dat ik die oude verslavingen aan suiker, alcohol en koffie graag achterwege laat.
Josje
15 februari 2014 om 20:02 (UTC 1) Koppeling naar deze reactie
Hallo Marina,
Dat van dat kado, dat had ik ook bedacht inderdaad. De vraag waarom ik dit doe en dat dat is omdat ik denk dat het gezonder is. Het is dus inderdaad een kado aan mezelf om dat koekje, of andere verleiding af te slaan. Dat helpt. Maar zoals ik bij jou ook lees, het blijft lastig, het is zo overal om je heen, en zeker buitenshuis zijn er zoveel verleidingen en zo weinig alternatieven (zo voel ik het in ieder geval zo nu en dan).
Over het stoppen met brood en pasta, dat lees ik op meer plekken, maar ik heb het daar zwaar mee, ik probeer het wel, zeker voor het avondeten, maar na een paar dagen is voor mijn gevoel de enige manier om weer rust in mijn lijf te krijgen toch een goede portie koolhydraten. Het is een proces, ik ben benieuwd waar jij uitkomt, en waar ik uitkom. Leuk dat we tegelijk begonnen zijn!
Marina Schriek
17 februari 2014 om 14:01 (UTC 1) Koppeling naar deze reactie
Hoi Josje,
Het is fijn om medestanders te hebben. In zware tijden kunnen we ons aan elkaar optrekken!
Het is een briljante combinatie: uiteindelijk moeten we het natuurlijk zelf doen. Neem de olympische race van de Nederlandse dames gisteren op de 1500 meter als voorbeeld. Wie goed kijkt ziet het hele team in acite dat samen optrekt voor de topprestatie van die ene. Zonder team lukt het niet om je doel te bereiken, maar iedere vrouw apart moet zelf die race rijden. Zo is het met ons ook. Doe het niet alleen, maar doe het wel zelf. En net als de dames van de schaatsploeg geldt ook voor ons: trainen, trainen, trainen 😉