De afgelopen week ben ik op skivakantie geweest. De eerste 10 dagen zonder suiker, alcohol en koffie hadden direct al gezorgd voor een lossere broekband. Gelukkig maar anders had ik zeker niet in mijn skibroek gepast. Nu kon ik ‘m in ieder geval dicht krijgen. Daar was meteen alles mee gezegd. De rits hield het geen halve dag uit. Zelfs de knoop sprong eraf. Maar niet getreurd, want ik was op SKI vakantie, dus ging ik alle dagen intensief sporten, met resultaat: elke dag paste mijn broek beter. Ik verkneukelde mezelf met de gedachte: “volgend jaar hangt ‘ie om m’n kont en is ‘ie veel te groot voor me!”

Nog even genieten van de laatste zonnestralen voor we terug naar Nederland gaan.

Stop-poging
De eerste weken van een ‘stop-poging’, houden veel mensen vol op pure wilskracht. Pas daarna komt de gevarenzone. Je hebt jezelf een paar weken iets ontzegd. Je hebt wel een beloning verdiend. Een heerlijk taartje om te vieren dat je 5 kilo afgevallen bent, of één sigaretje of één kopje koffie… Niks mis mee!
Juist dan ga je voor de bijl, want al snel zijn er allerlei redenen om één uitzonderingetje te maken. Voor je het weet loopt je consumptiepatroon weer op en al snel ben je weer terug bij af.
Een dieet wordt meestal beschouwd als een tijdelijk iets. Na verloop van tijd stop je ermee en pak je je oude gewoontes weer op, die weer naar hetzelfde resultaat leiden: lichamelijk ongemak en overgewicht. Vandaar dat ik koos voor mijn jaar zonder suiker. Zo gun ik mezelf ruim de tijd om mijn nieuwe eetgewoontes om te vormen in een vast patroon.

Net als anders
Vakanties hangen aan elkaar van gezellige momenten. Ontbijtje, kopje koffie met iets erbij, dan skiën en bij terugkomst lekker borrelen met de nodige borrelhapjes. Vervolgens douchen en eten, alweer met een wijntje en natuurlijk koffie na. Mijn lieve reisgenoten hielden zich zonder uitzondering aan het bovenstaand programma.
Maar ik… ik dronk thee. Zonder koekje. ’s Ochtends, ’s middags en ’s avonds: thee en water. Af en toe vergiste deze of gene zich en kreeg ik die schaal met heerlijke koekjes voor m’n neus of stond er zomaar een biertje of wijntje voor mijn neus. Ik keek ze dan verwonderd aan, waarop zij verzuchtten “oja, jij doet niet mee”. Af en voelde ik dan een steek van gemis, maar die momenten gaan snel voorbij en vervolgens zaten we net zo gezellig als altijd met elkaar de kletsen.
Net als anders!

Marina Schriek

Lees ook de column van voorgaande week of begin bij het begin.