Voor de bijl
Deze column schrijf ik met enige tegenzin. De reden laat zich raden. Ik heb weer aan mijn verslavingen toegegeven. Die werkweek in de Ardennen, het overlijden van Bella en de dagen erna. Het heeft de balans die ik gevonden had verstoord en ik heb enorm veel moeite om mijn vastberadenheid weer op te pakken. Interne dialogen met voors en tegens vliegen dagelijks door mijn hoofd. Elke maandag pak ik de draad weer op en op vrijdag ga ik weer voor de bijl. Léon drinkt steevast een Belgisch biertje om het weekend in te luiden. Wekenlang deed ik niet mee. Nu weer wel. De rest van het weekend drink ik ook, zij het met mate. En omdat het dan toch stuk is, drink ik ‘s ochtends ook nog gezellig een kopje koffie mee. Zucht.
Eén op drie
Ik houd mezelf voor dat het mijnjaarzondersuiker is. Niet mijn jaar zonder koffie en ook niet mijn jaar zonder alcohol. Suiker is ook nog steeds in de ban. Al ben ik niet superstreng in de leer. Geen snoep en koek, dat zeker niet. Maar ik heb nog geen bouillonblokjes gevonden waar geen smaakversterkers aan toegevoegd zijn, zonder gist én zonder suiker. En die ene keer dat we een lekker stukje vlees eten met frietjes erbij, dan neem ik gewoon mayonaise uit een potje, ongeacht de ingrediënten.
Twijfels
Al met al is het een hele verbetering ten opzichte van hoe ik vóór 2014 at. Maar het is niet wat ik met mezelf afgesproken had. Nu ben ik aan het dubben wat ik hier zelf van vind. Het maakt niemand wat uit of ik nu wel of geen koffie en alcohol drink. Ik mag het helemaal zelf weten. Is het zo goed genoeg? Ontaard het af en toe een glaasje of een bakkie niet in het oude patroon van teveel koffie en teveel alcohol? Wat doe ik mijn lijf dan aan. Ik ben al wat slanker, maar nog steeds lekker mollig. Na al die weken van onthouding voel ik ook zo goed hoe mijn lichaam reageert op de koffie en de alcohol. Vooral bij meer dan één koffie en meer dan één biertje of wijntje merk ik dat echt. En hoe lekker ik dat drankje dan ook vind, het effect bevalt me niet. Maar blijkbaar niet genoeg om het gewoon te laten staan. Om gek van te worden!
…wordt vervolgd.
Marina Schriek
5 reacties
Naar het reactie formulier ↓
Gerda Brok
27 mei 2014 om 15:09 (UTC 1) Koppeling naar deze reactie
Dag Marina,
Wat ben je toch hard voor jezelf. Te hard is mijn mening. Waar jij voor gaat, is in onze rijke maatschappij niet vol te houden. Bovendien wordt het je extra moeilijk gemaakt, omdat Leon al die lekkere dingen wel doet. Waarmee overigens niet gezegd is, dat hij mee moet doen met jouw vastenperiode.
Marina, je hebt 3 verslavingen zeg je (alcohol, suiker en koffie), maar volgens mij heb je maar 1 verslaving. Jij kunt geen maat houden. Zelfs niet met het minderen van al die ‘slechte’ zaken. Ook daar sla je in door. En dat is jouw werkelijke verslaving. Je hebt jezelf doelen gesteld, waarvan het maar de vraag is of ze haalbaar zijn. Niet echt motiverend om zo streng te beginnen. Heeft dat iets te maken met jouw hang naar perfectionisme?
Begin gewoon met 1 verslaving aan te pakken of neem alleen in het weekend koffie/alcohol/suiker en dan ook met mate. Anders valt het effect van een week zonder helemaal weg.
Ik hoop, dat je er aan uit komt. Het is zeker niet gemakkelijk om zaken die je lekker vindt vrijwillig te laten staan. Jij probeert het in ieder geval wel, ondanks alle worstelingen daarbij.
Ik vind het bovendien bewonderingswaardig hoe open je erover schrijft. Ik doe je dat niet na.
Groetjes van Gerda.
Andy
30 mei 2014 om 10:23 (UTC 1) Koppeling naar deze reactie
Leerzaam. erg leerzaam! 🙂
Marina Schriek
2 juni 2014 om 10:18 (UTC 1) Koppeling naar deze reactie
Inderdaad, héél erg leerzaam!
Marjan
16 mei 2015 om 23:21 (UTC 1) Koppeling naar deze reactie
Hoi Marina, ik lees deze post een jaar nadat je dit schreef. Ook ik wil gezonder eten en heb De Voedselzandloper ontdekt. Na een paar maanden streng in de leer en genieten van het gezonde en lekkere eetpatroon, merk ik hoe moeilijk het is om het vol te houden. Ik zit nu aan een borreltje met hele zoete dadels, dus… Vooral de suiker is echt heel lastig te weerstaan. Overal krijg ik koekjes en chocolade, en ik sjoemel er op los. Toch eet ik veel beter dan voorheen, en ben ook met gemak vijf kilo afgevallen- die er tot mijn verbazing niet weer zijn bijgekomen, ondanks mijn gesnoep. Het gaat me echter om mijn gezondheid, en vooral mijn suikerverslaving heb ik nog echt niet overwonnen.
Hoe is het jou vergaan na het schrijven van dit blog?
Marina Schriek
23 mei 2015 om 21:02 (UTC 1) Koppeling naar deze reactie
Hoi Marjan,
Tja, goede vraag 🙂
Op 31 december was “Mijn jaar zonder suiker” ten einde. Het besluit om een jaar lang geen suiker tot me te nemen heb ik grotendeels opgevolgd. Toen het jaar echter voorbij was, was mijn sterke committent ook deels verdwenen. Dus pakte ik wat gemakkelijker iets ‘feestelijks’.
Feestelijke momenten zijn, wat mij betreft, de momenten waarop ik mijn principes makkelijker aan de kant gooi, onder het mom dat hel allemaal zo’n vaart niet zal lopen. Thuis heb ik m’n routines en is het geen enkel probleem om suiker te laten staan. Inmiddels is ons boodschappenpatroon zo aangepast dat er alleen gezonde spullen in huis zijn. Mijn man is dol op stroopwafels, maar die ene keer dat ik in februari een hapje nam, bleken het oude krengen te zijn, bah bah!
De onthouding heeft ertoe geleid dat ik een heleboel zoet spul echt niet lekker meer vind. Moet er eens gebaknodig zijn op een verjaardag bijvoorbeeld, dan bak ik het zelf met zo gezond mogelijke ingrediënten.
Het helpt me enorm om alleen die dingen te snoepen die van goede kwaliteit zijn. Dat sluit de meeste gebakjes, koekjes, chocola en bonbons uit, andere snoep trouwens ook. Ik heb liever een schaaltje yoghurt met vers fruit of gedroogde abrikozen en wat noten. Heb ik een ‘vreetbui’, nou dan eet ik gewoon twee schaaltjes yoghurt met fruit. Veel gekker maak ik het tegenwoordig niet meer, dus dat heeft Mijn jaar zonder suiker me wel gebracht. Ik kan het iedereen aanraden!