Ze zijn toch ook om op te vreten! 😉

Vreetbui alarm!

Wat zou ik toch graag met een mooi verhaal komen. Vorige week wist ik al waar ik over wilde schrijven. Maar Mijn jaar zonder suiker is een verslag en de eerlijkheid gebied me om te vertellen dat ik afgelopen weekend vreselijk uit de bocht gevlogen ben: vreetbui – alarm. Zo gek is het achteraf gezien niet eens. De kinderen van mijn zus (2 en 4) kwamen een heel weekend logeren.  Ik was ook nog ongesteld én ik moet vandaag naar m’n nieuwe tandarts. Dat is een heet hangijzer voor mij.

Waar ging het fout
Mijn neefje en nichtje komen niet zo heel vaak, dus wil ik ze zo’n weekend echt verwennen. Ze krijgen lekker eten, we doen leuke dingen en ze mogen doen waar ze zelf zin in hebben. Qua eten ging het fout. Op vrijdag begonnen we met pannenkoeken bakken. Daarbij had ik niet bedacht wat ik zelf zou eten, dus at ik ook maar een appelpannenkoek met kaneel én een gewone met honing erop. Inmiddels weet ik ook wel dat honing hetzelfde effect heeft als suiker en dus geen goed alternatief is. Maar wat dan als je niet goed gepland hebt? Toen het spul op bed lag had ik nog trek en ’s avonds zwichtte ik voor een zak chips.

Totaal uit balans
De eerste ochtend haalden we eierkoeken en brood. Voor mezelf maakte ik een heerlijke smoothie, maar dat was mijn nichtje ook opgevallen en die kwam gewoon gezellig mee eten. Met als gevolg dat zij de helft kreeg en ik al snel weer trek had. Toen neef en nicht ’s middags op de boterham aanvielen heb ik gewoon meegedaan. ’s Avonds stond spaghetti bolognese op het menu, altijd een topper bij kinderen. En wat denk je, toen de kids op bed lagen, en ik eindelijk een rustig moment voor mezelf had, ging onherroepelijk de tweede zak chips die in huis was op. Zondag hield ik m’n smoothie voor mezelf en aten we ’s avonds eindelijk weer normaal: draadjesvlees, rode kool met appel en een beetje rijst. Die kids vonden het helemaal niets en zaten alleen de appeltjes uit hun bord te vissen. Gelukkig kon ik ze daarna weer afleveren bij mijn zus. Dat moest zij verder maar oplossen.

Zondagavond konden ze me opvegen en nog steeds kon ik niet stoppen met eten. Ik had mezelf niet in de hand en zat gewoon mijn vermoeidheid weg te eten. Dom maar zo ging het. Vandaag beter maar weer?!
Eerst maar eens naar die tandarts, bah bah!

Marina Schriek