Het gebeurde op 2e kerstdag, na een slapeloze nacht. Opeens kwam ik tot de conclusie dat het nu maar eens klaar moest zijn met al mijn excuses. Als ik het écht wil, dan moest ik het maar gewoon eens gaan doen: slank zijn.
Toen ik maat 38 had voelde ik me dik
De opmaat naar deze conclusie, duurde ongeveer 6 maanden. Afgelopen zomer realiseerde ik me dat al die extra kilo’s die er in de loop van de jaren bijgekomen waren me verhinderden om me slank te voelen. Maar ik realiseerde me ook, dat ik me, jaren geleden, toen ik nog prachtig slank was, ook steeds te dik voelde.
Ik was een van de vele vrouwen die continue met hun gewicht bezig zijn. Dagelijks op de weegschaal, dingen eten, waarvan je weet dat ze vol calorieën zitten. Me voornemen voortaan gezonder te eten en dat dan vervolgens nooit volhouden. Terwijl ik maat 38/40 droeg – waar ik nu zowat een moord voor zou doen – voelde ik me dik en onaantrekkelijk. Toen ik merkte dat al die aandacht voor mijn extra pondjes niet hielpen om af te vallen en dat ik er bovendien ongelukkig van werd, verviel ik, ook weer net als velen, in een hardnekkig negeren van mijn onvrede over mijn niet al te slanke lijf. “Zo erg is het nou ook weer niet”, hield ik mezelf voor.
Afgelopen zomer ontdekte ik, dat ik mijn eigen ‘self-fulfilling prophesy’ gecreëerd had. Mijn frustraties over mijn omvang en angst om nog meer aan te komen, zorgden juist voor de perfecte condities om aan te komen. Wat ook steeds weer gebeurde. Ik bedacht dat als ik alleen maar om zou draaien dat ik me slank zou gaan voelen, dan zou het omgekeerde gebeuren.
In de afgelopen 6 maanden heb ik me erop gericht om me doelbewust slank te voelen. Het bleek te werken. Ik ging me slank voelen en werd ook slanker. In de winkel paste ik maat 42 met gemak. Wat een feest!
Rigoureus besluit
Een periode van verhoogde stress volgde toen in oktober mijn tweede boek uit kwam. Met de spanning nam ook mijn buikomvang weer toe. Niet problematisch maar toch. Ook in de afgelopen dagen rond kerstmis, bemerkte ik een opgeblazen gevoel. Ik had last van mijn dikke buik en broeken die ‘s ochtends nog wel dicht gingen, maar ‘s avonds niet meer. En opeens was ik het beu. Spuugbeu!
En nu ga ik er wat aan doen! Achter deze uitspraak zit veel meer dan ik je kan vertellen in deze eerste column, maar wees gerust, het is menens deze keer en om te zorgen dat er nu echt iets verandert, houd ik online een blog bij met columns om je te vertellen over: mijn jaar zonder suiker.
Marina Schriek